In de vroege ochtend van 10 mei 1940 werd Utrecht wakker van het ronkende geluid van vliegtuigmotoren. Spannende dagen volgden maar de ongelijke strijd dwong Nederland tot een spoedige capitulatie. Op 14 mei was de Duitse overwinning een feit, het begin van een vijf jaar durende bezetting. Het leven in Utrecht veranderde hierdoor. Aanvankelijk leken de gevolgen van de bezetting mee te vallen. Maar gaandeweg kregen steeds meer Utrechters te maken met de donkere keerzijde van het leven in oorlogstijd.

In zolang ik adem, hoop ik maken jongeren uit Utrecht een voorstelling waarin hoop en dromen centraal staan. Jongeren duiken in dit roerige verleden waar de verhalen van hoop en dromen van onder andere Willem Dudok, het Gele Kasteel en Daniël de Moulin inspiratiebronnen zijn.
Samen gaan ze op zoek naar dat kleine lichtpuntje, de reden om te vechten En te worden wie ze willen zijn. Want dromen doe je altijd.