We speelden vandaag onze vijfde voorstelling van Sjiwwe voor Sobibor.

Op de eerste rij zit een man bij onze tweede voorstelling van vandaag. Halverwege de voorstelling biggelen de tranen over z’n wangen. Meerdere mensen beginnen te snikken.

De man knikt hevig terwijl we het publiek vertellen wat Sjiwwe inhoudt. En na de voorstelling spreid Welina haar armen om een huilende speler te troosten. De man loopt langs alle spelers en medewerkers en bedankt ons en deelt uiteindelijk zijn verhaal. Waarbij hij vertelt dat z’n familie in Sobibor is vermoord. Dat hij in dat kamp is geweest en ook in Auschwitz, maar de manier waarop wij dit verhaal vertellen was indrukwekkender dan de bezoeken aan de kampen. De geschiedenis komt door de voorstelling tot leven. Recht voor je neus. Woorden, situaties en gebeurtenissen die raken.

Elk jaar weer word ik door spelers of door het publiek geraakt bij het maken of spelen van de voorstelling met Roestvrij theater in samenwerking met Theater Na de Dam. En dit jaar in het bijzonder ook in samenwerking met Herinneringscentrum Kamp Westerbork, Nationaal Monument Kamp Vught en Stichting Sobibor / Sobibor Foundation.

Als theatermaker werken vind ik soms best pittig. Altijd het onderste uit de kan willen halen, waarbij veel zoeken, twijfel en onzekerheid langs komt om de beste vorm voor een vertelling te vinden. Hard werken voor weinig geld. Gedreven worden door een passie om een verhaal door en met jongeren te vertellen, waarvan we vinden dat het verhaal er toe doet. De ene keer actueel met veel bombarie en humor of zoals nu respectvol zonder poespas.
Des te meer besef ik hoe belangrijk mijn vak is. Als we willen dat de samenleving niet polariseert, dat we wel echt luisteren naar elkaar en elkaars horizon kunnen verbreden dan is theater toch echt het mooiste middel om mensen te verbinden.
Wat ben ik dan ongelooflijk trots op de spelers, die in relatief korte tijd het verhaal zo oprecht weten over te brengen. M’n team waar ik ongelooflijk dankbaar voor ben. We zijn op elkaar ingespeeld, houden elkaar scherp en met een goede dosis nuchterheid proberen we onszelf weer te overtreffen.

Ik schrijf dit terwijl ik thuis op de bank zit. Zonder regen, wind en kou zoals vanochtend in de barak. Wat ben ik toch een gezegend mens met een prachtig vak besef ik me. Ik ben trots op de impact die we kunnen maken op jongeren, ons publiek en op onszelf door middel van theater.