Opdat we nooit vergeten

De eerste generatie, te weten de generatie die WO II bewust heeft meegemaakt, neemt in omvang af. Tijd voor de tweede generatie de verhalen te blijven vertellen. Opdat we niet vergeten waar onze ouders (in mijn geval) zich voor hebben ingezet: voor de vrijheid.

Het verhaal gaat over mijn ouders, de eerste generatie en de invloed van hun belevenissen op de tweede generatie, hun (zes) kinderen. Wat ze aanvankelijk vooral niet hebben verteld en wat decennia later beetje bij beetje boven tafel kwam. Over de generatie van jongeren van 17, 18, 19 jaar voor wie de wereld aan hun voeten lag. En die droom uiteen zagen spatten.

Over mijn ouders, die beiden deelnamen aan het verzet. Mijn vader als (onder andere) bankovervaller (‘de grootste bankoverval in WO II’), mijn moeder als koerierster. Over tante Ge, die geen tante was, zo bleek later. Zij liep mee in de ‘mars’ van de ‘116 vrouwen van Visvliet’. De mars van Westerbork, via Groningen stad naar Visvliet waar hen de bevrijding wachtte.

Over wie ik ben, gevormd door de geschiedenis van mijn ouders. De invloed van hun zwijgen op wie ik ben. Tot op de dag van vandaag.

Ik vertel het verhaal aan de hand van foto’s en korte filmfragmenten. Het verhaal dat ze zelf nooit echt hebben verteld, maar dat de moeite waard is om te blijven vertellen. Opdat we niet vergeten.