Wegens persoonlijke omstandigheden afgelast.
Hoe (re)construeren we herinneringen? Hoe voelt herinneren? ROTOR buigt zich over dit bewogen menselijke fenomeen aan de hand van gesprekken met holocaust overlevenden over hun fysieke ervaring. Vanuit de herinneringen van dat wat ooit was (of was het anders?), proberen ze een nieuwe utopie te bouwen. Fysieke herinneringen als grond voor een andere manier om naar de toekomst te kijken: een die warm is, een waar we samen staan. In deze fysiek beeldende voorstelling neemt ROTOR je mee in het gevoel van gemis en verlies om samen te zoeken hoe we vanuit die leegte iets nieuws kunnen maken.
Over ROTOR De wereld van performancecollectief ROTOR draait om de herhaling van fysieke handelingen. Elementen die steeds weer terugkomen zijn: het lichaam als vertrekpunt, de uitputtingsslag van de performer(s), de fysieke inleving van het publiek, verdieping binnen en variatie op de herhaling en het oefenen in zingeving. ROTORs voorstellingen gaan over de absurde banaliteit van het bestaan, maar tonen tegelijkertijd de eindeloze schoonheid ervan. Daarbij laten ze zich inspireren door disciplines als de Nederlandse mime-traditie, Kung Fu en free running. ROTOR maakte eerder The Place to Be, Rushing Faces, Touch or Tune en Erosion. De laatste werd in 2022 genomineerd voor de BNG Bank Theaterprijs. ROTOR is onderdeel van het talentontwikkelingstraject van Schweigman& en sinds 2021 huismaker bij Veem House for Performance.
Theater Na de Dam
In heel Nederland voorstellingen na de herdenking
Monument
Posted by
In de manier waarop we spreken over oorlog, waarop we oorlog herdenken, komt het zo snel tot polarisatie. Tot kant kiezen, tot meningen vormen, tot de neiging te denken alles te moeten weten. Zeker in combinatie met een tijd waarin alles zo snel gaat, dat een minuut stil zijn al een hele uitdaging is.
VegeLijf creëert een ruimte die eenzelfde functie heeft als een oorlogs- of vredesmonument. Zo’n sculptuur geeft mensen de ruimte om gewoon even te zijn en de associaties de vrije loop te laten, die soms weer leiden tot herkenning van persoonlijke ervaringen of een onverklaarbare emotie. Je kunt een uur blijven hangen bij dat beeld, zonder oordeel, zonder te hoeven praten, zonder een goede of foute ervaring.
In Monument nodigen Hali Neto en Luuk Weers van mimecollectief VegeLijf je uit voor een route langs levende sculpturen. Lijven die fysiek balans zoeken, die harmonieus versmelten of star tegenover elkaar staan, die terug- of vooruitkijken. Jij als bezoeker krijgt de ruimte om, net als bij een sculptuur, dichtbij te komen, afstand te nemen, je te vervelen of ontroerd te raken. Museum meets mimevoorstelling meets meditatieruimte meets stadsplein.
Over VegeLijf
VegeLijf is ontstaan in het laatste jaar van de Mimeopleiding die Luuk Weers en Hali Neto samen volgden. Ze maakten de afstudeervoorstelling Primordial, die een poging deed het pure lichaam te vangen. Sindsdien creëren, experimenteren en spelen Luuk en Hali samen in hun werk. Met de beeldende kracht van bewegende, vervreemdende sculpturen maakt VegeLijf voorstellingen, die trachten mensen de schoonheid of fragiliteit van het lichaam te laten ervaren, of eigenlijk: de schoonheid ván de fragiliteit.
Take My Song
Posted byMayn Lid Farnem – Take my song
A poetic-musical program with songs by the Yiddish bard Leibu Levin from the eastern-European “city of the dead poets”
When Romanian and German troops occupied it in 1941, Czernowitz, a town in the Ukrainian part of the Soviet Union, with a little more than 100.000 inhabitants, was home to famous poets of Jewish descent, all of them writing in German.
One of them, Itzik Manger, was in exile, but safe, in England. But Manger’s poetry lingered in the town and had a profound influence on a young man, who was still in Czernowitz at this sinister time: Leibu Levin. He had already made some fame by reciting Manger’s poetry, often singing the poems to his own melodies.
In 1941, Levin was sent to a labor camp and then imprisoned, first by the Nazies, then by the Stalin regime, to be free only 15 years later – but he lived, unlike many of his contemporaries. He settled in Moscow and later in Israel, and continued to work as a reciter, singer, and composer, who throughout his life set to music many of the most beautiful Yiddish poems, finding a different, fitting tone for each.
And so, on this 4th of May we remember and mourn what we’ve lost – amongst the six million were most of the Jews from Czernowitz, as was their vibrant German and Yiddish cultural life. We mourn, while keeping alive what survived: We sing Manger’s poetry in Levin’s wonderful songs and then read on, compose, and improvise music, keeping alive Yiddish literary and musical traditions that were nearly eradicated – so that they can keep nurturing us.
English translation of the Yiddish songs will be provided.
Verbloemd
Posted byZie jij de wereld hetzelfde als ik? Ben ik de persoon die ik denk dat ik ben? In een wereld waar alles twee gezichten lijkt te hebben, laten de spelers van Theater LeBelle zien hoe fragiel de grens is tussen spel en realiteit. Tijdens deze voorstelling staan blijdschap en angst heel dichtbij elkaar. Met de gebeurtenissen van de Tweede Wereldoorlog in ons achterhoofd, laten de spelers zien dat niet alles is zoals het lijkt.
Theater LeBelle is een theaterwerkplaats voor mensen met een verstandelijk beperking. De groep spelers werkt in Amsterdam onder leiding van Ot Kleiterp en Noa Tielens.
De voorstelling op 4 mei begint om 20:00u met 2 minuten stilte.
Theater Na de Dam JONG
Tijdens de vijftiende editie van Theater Na de Dam zetten bijna 400 jongeren in 46 projecten door heel Nederland zich in om de herdenking op 4 mei van extra betekenis te voorzien. Onder begeleiding van een professionele theatermaker gaan de jongeren in gesprek met (familieleden van) ooggetuigen, over hun herinneringen aan de Tweede Wereldoorlog. Deze gesprekken, samen met andere bronmaterialen over de Tweede Wereldoorlog, vormen de basis van de jongerenvoorstellingen.
Into Eternity
Posted byEen eerbetoon aan Vilma Grunwald gebaseerd op haar laatste brief aan haar echtgenoot geschreven kort voor haar dood in Auschwitz.
Het muziekprogramma bestaat uit composities van Marion von Tilzer, uitgevoerd door een negenkoppig ensemble en versterkt door een special enscenering en lichtdesign om het publiek een immersieve concertervaring te laten beleven.
Over het project
Into Eternity – hoewel hartverscheurend, is een verhaal over het menselijk vermogen tot liefde. Een verhaal van moed en vertrouwen, verteld door een vrouw die oog in oog staat met de dood tijdens de Holocaust. In de brief aan haar echtgenoot laat Vilma haar licht schijnen over de kern van het aanvaarden van omstandigheden zonder het geloof in de schoonheid van het leven en de hoop in de goedheid ervan te verliezen, met het volle vertrouwen dat liefde ons door en voorbij het einde draagt.
Engelse vertaling van Vilma’s laatste brief (origineel Tsjechisch):
“You, my only one, dearest, in isolation we are waiting for darkness. We considered the possibility of hiding but decided not to do it since we felt it would be hopeless. The famous trucks are already here, and we are waiting for it to begin. I am completely calm. You – my only and dearest one, do not blame yourself for what happened, it was our destiny. We did what we could. Stay healthy and remember my words that time will heal – if not completely then at least partially. Take care of the little golden boy and don’t spoil him too much with your love. Both of you – stay healthy, my dear ones. I will be thinking of you and Misa. Have a fabulous life, we must board the trucks. Into eternity, Vilma.”
Into Eternity is onderdeel van ‘Meetings with Remarkable Women- music inspired by women’s lives’, een serie over de menselijke (veer-)kracht. Vooral in deze uitdagende tijden, is het van belang om verhalen te delen waarin we kunnen ervaren dat er te midden van alle onrust altijd innerlijke vrede te vinden is.
Kamp
Posted byEen enorme maquette van Auschwitz-Birkenau vult het podium.
Overvolle barakken, duizenden poppetjes in concentratiekampkleding, een spoorlijn, de poort met de woorden Arbeit macht frei. Met Kamp geeft Hotel Modern vorm aan het onvoorstelbare: de grootste massamoord in de geschiedenis, in een speciaal opgezette vernietigingsstad.
Als oorlogsverslaggevers dwalen de spelers met minicamera’s door de maquette. Ze filmen de gebeurtenissen en maken het publiek ooggetuige.
Kamp ging in 2005 in première in Theater Rotterdam en was al te zien in Europa, Australië, Japan, de Verenigde Staten en Canada. De voorstelling maakt overal de tongen los.
“Een dappere en geslaagde poging om het onbegrijpelijke te verbeelden“.
Historisch Nieuwsblad“Ingenieus poppenspel heeft geen woord nodig“.
Trouw“Indrukwekkend en waarachtig spel met duizend onbeholpen poppetjes“.
Volkskrant
Kamp speelt op meerdere data, zie hier de gehele speellijst.