Stuk Stoppelman

Posted by


De Amsterdamse, Joodse arts Marie Stoppelman zat samen met broer Theo ondergedoken in Huize Wolfswaard in Wageningen. Een paar dagen voor Marie’s 30ste verjaardag in 1944 werden zij verraden en opgepakt. Vervolgens was hun eindstation Auschwitz. Als arts kreeg Marie de kans aan de gaskamers in Birkenau te ontkomen, werd noodgedwongen Kapo en assisteerde Mengele bij zijn gruwelijke experimenten. Bij de bevrijding door het Rode Leger op 27 januari 1945 was Marie op sterven na dood. Ze werd in de ziekenboeg gehouden; men zei dat het geen zin had haar te verplaatsen omdat ze niet levend aan zou komen. Deze zinnen hebben haar hele leven beïnvloed en levensdrift gegeven.

Deze kleine, pittige dame was niet stuk te krijgen en gaf alles, koste wat het kost, om levens van kinderen te redden. Zij promoveerde, werkte in Amerika, kwam terug en werd Chef de Clinique Kindergeneeskunde in het Amsterdamse Binnengasthuis. Ondertussen leefde Mengele in Brazilië en was de meest gezochte Nazi. Marie had meerdere officiële verklaringen afgegeven en wenste vurig dat deze sadist gepakt zou worden. Pas in 1992 bevestigde men Mengele’s dood, nadat zijn zoon DNA afstond. Tijdens Marie’s pensioen namen verdrongen herinneringen bezit van haar geheugen en beaamde zij Primo Levi; ‘Vrij, maar niet verlost’.

Stuk Stoppelman is een herbeleving van het oorlogsverleden van Marie, gespeeld door Gonny Gaakeer.

* Let op: op 27 april vertelt Gonny Gaakeer in haar eentje het verhaal van de voorstelling tijdens de Open Joodse Huizen in Boerderij de Wolfswaard waar Marie Stoppelman ondergedoken heeft gezeten. Dit is zonder theateropstelling en Floris van der Vlugt (muziek).

“Het beneemt je de adem wanneer Gaakeer haar roze vest als kindje voor zich houdt, wetend dat ze deze zuigeling een middel toe moet dienen met de dood tot gevolg. We voelen de angst, de onmacht” (Theaterkrant).

Gonny Gaakeer over Stuk Stoppelman: “Marie Stoppelman wilde geen kinderen om haar trauma niet door te geven. Als kinderarts, gepromoveerd in taaislijmziekte en kinderkanker, was haar taak om ieder kind zo goed mogelijk, tot het uiterste, te behandelen. Dat mocht ze in Auschwitz niet doen. Marie was een pinnige dame. Ze is eenzaam geweest in haar trauma, heeft het weggestopt door veel en hard te werken. Ik bewonder haar overlevingsdrang en vraag mij af: hoe overleef je deze ervaringen? Wat doet dat met je leven? Hoe ga je een ‘gewoon’ leven aan? Zou ik het overleefd hebben, zou ik die kracht hebben? Of zou ik mezelf opgegeven hebben?”

Over Gonny Gaakeer
Actrice en theatermaker Gonny Gaakeer heeft veel gespeeld onder andere in het Duits, Fries en Engels. Zij is vanaf 2 mei 2024 via SKY te zien als Naomi Hoffmanova in de Engelse serie ‘The Tattooist of Auschwitz’ naar het gelijknamige boek van Heather Morris. Een greep uit films en series waarin zij speelde: De Joodse Raad, De Ring, Het verloren Transport, Het boek van alle dingen, Moffenmeid, All Stars, Nynke en de Duitse producties Mord mit Aussicht, Rentnercops. Bij Theaterproductiehuis Zeelandia initieerde Gonny het succesvolle Zeeuwse Vrouwen naar het boek van Kees Slager in regie van Dic van Duin.

Schaduwen van moed

Posted by

Sinds het einde van de Tweede Wereldoorlog worden jaarlijks op 4 mei bovenaan de Grebbeberg nabij het Militair Ereveld en monument de slachtoffers herdacht die tijdens de Slag om de Grebbeberg vielen.
Op 4 en 5 mei vertellen wij een verhaal, één van de vergeten verhalen van moed en menselijkheid in “Schaduwen van Moed, Verhalen aan de Grebbeberg.” Deze voorstelling is gemaakt door nieuwe makers uit Rhenen. Laat je meevoeren naar de donkere dagen van de Tweede Wereldoorlog, waar Ellis, Cor en Annie hun angsten trotseerden in een wereld vol dreiging. Kom en ontdek een van de verhalen die groep Theater Na de Dam JONG Rhenen tot leven brengt. Een van de verhalen die onze stad en haar bewoners niet mogen vergeten.

Kaarten reserveren kan door te mailen naar info@cultureleparels.nl.

Theater Na de Dam JONG
Tijdens de vijftiende editie van Theater Na de Dam zetten bijna 400 jongeren in 46 projecten door heel Nederland zich in om de herdenking op 4 mei van extra betekenis te voorzien. Onder begeleiding van een professionele theatermaker gaan de jongeren in gesprek met (familieleden van) ooggetuigen, over hun herinneringen aan de Tweede Wereldoorlog. Deze gesprekken, samen met andere bronmaterialen over de Tweede Wereldoorlog, vormen de basis van de jongerenvoorstellingen.

Schrijven aan een dode?

Posted by

Hoe vind je na de oorlog de weg terug naar het leven?

Een vrouw zegt in mei 1940: ‘moet ik schrijven aan een dode?’. Ze wacht vol spanning op een teken van leven van haar man, die betrokken is bij de strijd om de Grebbeberg. Hij komt terug, maar niet zoals hij was. Engel pakt het leven met Egbert zo goed en zo kwaad als dat kan weer op, tot President Truman in 1950 de derde wereldoorlog aankondigt en Egbert in een psychose belandt.

Tekstschrijver Janne IJmker en actrice Wendi Koster namen als basis voor het verhaal de geschiedenis van hun oma. Ten tijde van de oorlog had zij het flink te stellen met opa. Hij kwam fysiek gezond, maar mentaal beschadigd terug uit de strijd om de Grebbeberg in mei 1940. Een stukje persoonlijke geschiedenis dat de rode draad vormt in deze intieme voorstelling.

Musicus Richard Jansen verrijkte de scènes met effectieve muziekfragmenten, die het publiek meenemen van de ene naar de andere episode. Het verhaal overstijgt daarmee het oorlogsthema en krijgt een universele waarde, namelijk: hoe overleeft iemand naast een geliefde met een trauma?

Uit gemiddeld elk vijfde huis in Nederland kwam tijdens de mobilisatie in 1939 een soldaat gelopen. Iedereen had wel een vader, zoon, neef of buurman die zich moest inzetten voor onze vrijheid. Ook in Hoogeveen. Rond de 245 Hoogeveense mannen brachten de tijd van mobilisatie en de zware oorlogsdagen bij de Grebbeberg door.

Publieksreacties:

“Een intense, indrukwekkende en confronterende voorstelling met een zacht randje en zichtbaar met liefde gemaakt.”

“Wat een impact heeft oorlog, generatie op generatie. Wat mooi dat jullie op deze manier bijdragen aan een stuk bewustwording.”

“Ik wilde, toen het licht uitging, nog geen afscheid nemen van Engel.”